DZIEWCZYNA NA SIŁOWNI | JAK ZACZĄĆ, MOJA HISTORIA, BŁĘDY I EFEKTY

Nowy Rok to dla wielu osób czas nowych postanowień: schudnę kilka kilogramów, rzucę palenie, zacznę biegać… O ile więc wciąż nie czuję się ekspertem, a prawdopodobnie nigdy tak się czuć nie będę chciałabym poruszyć temat ćwiczeń siłowych w przypadku dziewczyn. Nie mam idealnej figury, długo takiej mieć nie będę. I tak, będzie to kolejna historia dziewczyny, która nienawidziła zajęć wfu, każda aktywność kojarzyła się z bezsensowną męczarnią, ale robiłam stosunkowo niewiele, by poprawić wygląd własnego ciała. Nie podam recepty na zakochanie się w żelastwie, jeśli jednak choć jedna osoba przemyśli taki rodzaj spędzania wolnego czasu, to mój cel będzie spełniony w stu procentach. Jednak od początku.

KIEDYŚ

Od małego miałam dość silną astmę. Nim została zdiagnozowana, nawet wejście po schodach było problemem. Doliczając do tego mój brak koordynacji psycho- ruchowej oraz zajęcia wfu, które skutecznie obrzydziły mi aktywność na długo stałam się leniem kanapowym. Słodycze uwielbiam do dziś, jednak ze zdziwieniem obserwowałam mojego brata, który już w liceum polubił trening siłowy. Nie potrafiłam pojąć, że po całym dniu nauki miał jeszcze siłę i ochotę wyjść biegać lub pójść do klubu sportowego. Ale ludzie się zmieniają. Moim problemem od zawsze była dolna część ciała. Gdy przestałam rosnąć i zatrzymałam się na 158 centymetrach wzrostu, okazało się, że mam figurę typowej gruszki, gdzie cały, niechciany tłuszcz odkładał się w biodrach (na dodatek nierównomiernie, przez co połowę życia towarzyszyła mi tzw violin deformity) i kończynach dolnych doprowadzając mnie do szewskiej pasji. Najczęściej słyszałam tylko, że mi się nie uda, bo mam taką  figurę i już. Okazało się, że jest inaczej. Bardzo żałuję, że nie mam możliwości pochwalić realnymi się zdjęciami przed i po. 

MOJE POCZĄTKI

Był to pierwszy rok studiów, a jako, że maturalne stresy skutecznie zajadałam ważyłam najwięcej w swojej karierze, o ile się nie mylę około 56 kilogramów przy wzroście 158 cm. Kondycja zero. Siła mięśni: minus dziesięć. Na siłownię pierwszy raz poszłam sama i po jakimś czasie zauważyłam, że efekty powoli są widoczne. Jednak błędem było brak treningu lub zbyt długie trzymanie się jednej rozpiski. Niestety, w miejscu, gdzie uczęszczałam, treningi były w sumie wyłącznie personalne (płatne) a trenerzy mieli zupełnie inne podejście. Choć gdy poprosiłam o pokazanie konkretnego ćwiczenia, to zawsze było mi nie wiedzieć czemu bardzo głupio i czułam się, że nie powinnam tego robić. Cierpiała na tym często technika. Czegoś mi w tym miejscu brakowało.

TRENINGI I DŁUGO, DŁUGO NIC

Po pierwszych, dobrych efektach doszłam do etapu, gdzie postęp był bardzo słabo widoczny. Efekt? Zniechęcenie i brak motywacji. Ostatnie wakacje, połączone z masą problemów i stresu, gdzie nie układało się zupełnie nic zbiegły się w czasie z moją przeprowadzką. I spotkałam się z kolejnym wyjściem ze strefy komfortu, bo byłam zmuszona zmienić klub. Zrobiłam to niechętnie, od razu wykupując karnet na pół roku, aby przypadkiem pierwsze, niekoniecznie udane wyjście nie zniechęciło mnie. Plusem była odległość od mieszkania i cena. Opinie słyszałam bardzo różne, jednak uznałam, że nie mam lepszego wyjścia.

PO ZMIANACH

Kolejny raz mogłam przekonać się, że zmiany, które przychodzą z niechęcią są dobre. Co ja mówię, są świetne. W nowym klubie spotkałam się ze świetnym podejściem trenerów, a przede wszystkim zaangażowaniem w pracę. Nowe rozpiski treningów? Żaden problem. Pomoc w ćwiczeniach? Ależ proszę. Jednak sprawa mojego wyglądu została postawiona jasno: będzie ciężko sprawić, aby nogi nie były masywne, ale małymi krokami da się poprawić ich wygląd.  Dopiero tutaj dowiedziałam się, że mam lordozę w odcinku lędźwiowym, co sprawia, że moje pośladki zawsze są wypięte bardziej, niż powinny (wiem, wiem, dziwne), ale co za tym idzie, mam problem z techniką podczas przysiadów ze sztangą. Im większe obciążenie, tym większa była szansa kontuzji i bólu pleców. Dodatkowo muszę wspomnieć, o klimacie jaki planuję w tym klubie. Wszyscy się znają, witają, jeśli trzeba to pomogą bez problemu.  A wierzcie mi, życie krasnala bywa zabawne :) Gdy wykonujesz coś niepoprawnie, również zwrócą uwagę.

AKTUALNIE

Gdy czuwa nade mną trener, pilnuję diety, przykładam się do treningów i zmieniam rozpiski co około 6 tygodni efekty stały się zdecydowanie bardziej zauważalne, nie tylko dla mnie. Wbrew pozorom, zrzucenie 2-3 kg dla osoby, która już posiada jako taką formę, je czysto, jest dużo trudniejsze niż u osób, które mają do pozbycia się na przykład dziesięć. W kwestii diety dużo pomaga mi wspomniany brat, który aktualnie przygotowuje się do zawodów kulturystycznych, więc trzymajcie kciuki ;) W tym momencie ćwiczę 3 razy w tygodniu po około 1.5h plus bieżnia oraz jeden dzień samo dłuższe cardio. Ważę 49 kg, choć to w zasadzie żaden wyznacznik ( najwierniejsze jest mierzenie obwodów, ale robię to niezwykle rzadko). Zastanawiam się nad zejściem z redukcji na jakiś czas i powrocie bliżej lata. Najczęściej efekty widzę po prostu po ciele, chudnę od góry, po brzuchu łatwo więc mogę się zorientować czy poziom tkanki tłuszczowej spada. Na szczęście moją dysproporcję nadrobiłam ramionami i barkami, więc szersze biodra nie rzucają się aż tak w oczy, podobnie jak wspomniana violi deformity, która bardzo się zmniejszyła i myślę, że do lata będzie prawie w ogóle niezauważalna.

MĘSKIE TOWARZYSTWO

Jedna z większych bolączek początkujących, na którą przez moment sama cierpiałam. „ ale, że jak, będą się na mnie patrzeć, jak robię przysiady, super”. Jakiś staż mam i mogę się wypowiedzieć, choć Wasze doświadczenia mogą być oczywiście inne. Po 1.5 roku na siłowni tylko kilka razy spotkałam się z niemiłym podejściem do płci pięknej takim jak: chamskie, bezczelne gapienie się lub komentarz. To jednostkowe przypadki i jak wiadomo, wszędzie można spotkać buraka. Bywa, że jestem jedyną dziewczyną na siłowni i zupełnie mi to nie przeszkadza. To kwestia przyzwyczajenia. A większość koksów przychodzi, aby zająć się swoim ciałem, a nie zajmować się tyłkiem dziewczyn. Czasem faktycznie, przyłapię kogoś na zerkaniu, ale przecież w gruncie rzeczy, nie ma w tym nic złego, bo…sama czasem patrzę na innych! Nie popadajmy więc w paranoję. Jeśli natomiast martwi Was kwestia gorszego wyglądu, czerwonej twarzy, spocenia się czy czegokolwiek podobnego, to nie ma obaw. Dziewczyna, która ćwiczy i daje z siebie wszystko, a nie przychodzi jedynie machnąć dwa razy na maszynie często jest darzona większym szacunkiem.

DLA KOGO SIŁOWNIA

Nie wszyscy muszą chodzić na siłownię, o tym jestem przekonana. Jest wiele innych opcji, od zumby po pływanie i rower. Grunt, to znaleźć coś dla siebie, co sprawia nam radość i przynosi konkretne efekty. Nie warto ulegać modzie, bo to zwykły bezsens. Ale wbrew pozorom nie muszą Ci się podobać super umięśnione babki, jakie widujesz na zdjęciach z zawodów aby odnaleźć się w takim miejscu. Jeśli źle się czujesz w grach zespołowych, lubisz samodzielną pracę i zależy Ci na wyrzeźbieniu ciała, zadbaniu o pośladki i nie tylko, biciu własnych rekordów, to duża szansa, że Ci się spodoba. Zależnie od tego, jak wygląda praca trenerów warto mieć wsparcie również w bracie lub koledze, który interesuje się tematem. Idealnie byłoby wcześniej popytać o opinie dotyczące klubu i pójść z kimś obeznanym.

KORZYŚCI

Nigdy nie pomyślałabym, że takie słowa padną z moich ust, ale dzięki siłowni polubiłam aktywność  fizyczną. Nie wiedzieć czemu mam wrażenie, że będąc silniejsza fizycznie często przekłada się to również na psychikę. Okazało się również, że jest najlepszym lekarstwem na stres, z którym zawsze mam problem. Nauczyłam się cierpliwości i tego, że jeśli próbujesz, to w końcu się uda i zrealizujesz swój cel.  Przekonałam się również, że o ile ciężko wstać z łóżka po całym dniu na uczelni, to  jednak wałkowany wszędzie temat odpoczynku czynnego ma sens. 

A sądziłam, że całe te endorfinki to oszustwo. Bliżej wiosny myślę o zakupie rolek, zwłaszcza, że teraz mam gdzie jeździć :) Z Nowym Rokiem pamiętajcie, że najtrudniej jest zacząć. Potem już z górki:)

FACEBOOK | INSTAGRAM | BLOGLOVIN